سيستم‌هاي انيميتد

سيستم‌هاي انيميتد اهدافي براي خود دارند، اما اجزاي آنها چنين نيستند. آشناترين مثال‌ اين نوع سيستمها حيوانات و آدمي هستند. تمامي سيستم‌هاي انيميتد از نوع ارگانيسمها، يعني موجودات زنده هستند، اما تمام ارگانيسمها سيستم انيميتد نيستند. زندگي را امروزه در قالب

auto poiesis تعريف مي‌كنند، به اين معني كه كل مجموعه اجزاء حفظ و نگهداري مي‌شود، اما درعين‌حال اجزا آن به صورت جداگانه مداوماً در حال تجديد ساختار، ايجاد و زوال و توليد و مصرف شدن هستند. (زلني[1]، 1985). سيستم‌هاي زنده، خود

سازنده و خودكفا هستند. از اين تعريف چنين برمي‌آيد كه سيستم‌هاي اجتماعي و اكولوژيكي نيز سيستم‌هاي زنده هستند.

گياهان داراي هدف نيستند، اما مانند تمام موجودات زنده حيات آنها هدف يا مقصدشان مي‌باشد. گياهان در برابر شرايط متغير بيروني طوري عكس‌العمل نشان مي‌دهند كه ادامه حياتشان را ممكن سازند، اما عكس‌العمل‌هاي آنها معين هستند و از سر انتخاب واقع نمي‌شوند.

در مقابل، انسانها دست به گزينش‌ها و انتخاب‌هايي مي‌زنند كه نتيجه مطلوب آن حفظ حيات است.

در حالت كلي براي حيوانات، حفظ حيات اگر مهمترين هدف نباشد، دست‌كم يكي از مهمترين اهداف است. آنها درواقع ارگانيسم‌هاي هدفمندي هستند كه اجزايشان (يا همان اندام‌ها) داراي عملكردهايي هستند اما هدف خاصي ندارند. رفتار بخشي از يك ارگانيسم توسط

ساختار آن و حالت و فعاليت ارگانيسم معين مي‌شود. قلب، ريه‌ها، مغز و ديگر اجزاي يك حيوان اهدافي براي خود ندارند، اما عملكرد آنها براي حفظ حيات و تعقيب اهداف كل مجموعه لازم و ضروري است.